Het moederschap is een aaneenschakeling van clichés. Soms jammer, maar toch ook gewoon zo waar. “Wat gaat het hard.” “Geniet er maar van, voor je het weet is hij geen baby meer.” zijn maar enkele waar ik aan moet denken als ik naar Bas kijk. Maar het meest bizarre vind ik nog wel dat ik (en de meeste moeders met mij) de eerste ontwikkelingen van mijn nageslacht presenteer alsof ik eraan heb bijgedragen. Ok ok er komen wat genen om de hoek kijken, maar als het goed is, zijn wij niet de persoonlijke leermeesters die ze bijvoorbeeld leren kruipen, praten en lopen.
Het tweede kind syndroom
Het is volgens mij gewoon een loterij. Eentje waarbij ik bij Mila de gevallen nummers nauwlettend wegstreepte. En bij Bas kijk ik een week na de uitslag maar eens of ik toch niet wat juiste nummers had. Kan het me minder schelen? Absoluut niet! Vind ik het minder belangrijk? Niets van dat alles. We genieten van alles wat hij kan en probeert, maar feit blijft dat hij een tweede kind is. Vanaf het moment van conceptie vind ik alles wonderlijk, en toch is de behoefte om alles deze keer meteen te delen merkbaar minder. Dat blijkt ook wel, want de laatste update is alweer van drie maanden geleden. De tijd vliegt hé, om maar weer eens een cliché aan te halen. Bas is nu bijna tien maanden en ik praat je bij over de afgelopen maand. Kijk je weer mee?
Jongens tegen de meisjes
Het vergelijken van kinderen met elkaar is zo onzinnig en toch betrap ik mezelf erop dat ik dat doe met Mila en Bas. Een jongen en een meisje notabene. Bij Mila deelde ik heel veel op Facebook en dankzij de “drie jaar geleden plaatste je dit” berichten wordt mij het vergelijken wel erg handig gemaakt. Wat het kruipen, zitten en staan betreft lopen ze trouwens gelijk op.
Heerlijke sloper
De verschillen tussen de twee vind ik tot nu toe eigenlijk een stuk interessanter. Bas is zo ondeugend. Het straalt er gewoon van af. Hij gaat overal overheen en het liefst er door heen. Hoofd eerst. De eerste (weliswaar hele kleine) bloedspetters heb ik al gezien. Ik hou mijn hart vast voor later. Waar Mila volgens mij nagenoeg niks kapot heeft gemaakt, heeft Bas het al voor elkaar gekregen om een dikke houten onderzetter kapot te slaan. Een heerlijke sloper is het dus.
Het corrigeren is volop aan de gang. Al trekt hij zich er nog niet zoveel van aan. Als je zijn naam roept is het net of je een dikke vette grap maakt, zo grappig vind hij het.
Bas is negen maanden | negen feitjes
•Praatjes voor tien •Klap eens in je handjes •Natte kusjes zijn de beste •Voorop de fiets •Dragen op de rug •Mijn zus is de liefste •Ledikant op de laagste stand •Ik gil het hardst •spekbeentjes om in te bijten
Kleren Maken De baby
Voor de negen maanden mijlpaalfoto’s heb ik een bestelling geplaatst bij Te Koddig. Alweer! Never change a winning team. 😉 Maar voor de shirtjes heb ik dit keer gekozen voor Kleren Maken De Baby. Ik volg ze al een tijdje op Instagram en was meteen verliefd op het bananana? shirt. Maar ze hebben nog meer moois. Bij het korte broekje van Te Koddig heb ik in het olifanten shirt een perfecte match gevonden.
Wat vind jij het leukste cliché als het om kinderen gaat?
Deze blog bevat gesponsorde producten
••Op mamaloublogt.nl maken we soms gebruik van affiliatelinks. Dit betekent dat als jij via die link een aankoop doet, wij daar een commissie voor ontvangen. Dit kost jou niets extra. Daarnaast word ik soms betaald of ontvang ik producten in ruil voor een artikel. Meer informatie vind je in mijn disclaimer. ••
Leuke foto’s, wat een schatje.
Herkenbaar, Ian zit in dezelfde fase haha. Inderdaad die ondeugendheid die er vanaf straalt!
Succes met het verdere verloop, het zal vast meevallen qua baldadigheid met zo’n moeder!
Aah wat een knap ventje! Zo leuk deze periode 🙂 clichés zijn allemaal waar he? Het gaat allemaal zo snel.
Leuke foto’s! Je ziet de ondeugende ogen haha, knappe jongen. Herken trouwens veel van onze tweede, zoals head first de bank af. Grappig om die verschillen zo te zien!
En een mooi cliché vind ik kleine kinderen – kleine problemen, grote kinderen – grote problemen. Klopt als een bus, al voelt dat absoluut niet zo als je wallen tot je knieën hebt en een gebrek aan slaaptekort.
Het leukste cliché…. Tsja, het is een cliche maar dat is toch ‘Het gaat zo snel’.