Maya de Bij staat op, dreumes stuitert door de woonkamer en kleuter ligt op de bank. Niets bijzonders, ware het niet dat het midden in de nacht is. En mijn meisje buikpijn heeft. En kleine broer uit solidariteit ook maar niet meer wil gaan slapen. De heer des huizes was toevallig al wakker, hulpsinterklaas spelen is een zware baan. En zo is het één al bedrijvigheid in huize V. Het is bijna gezellig. Bijna!
Sinterklaasfeest
De sneuheid overheerst eigenlijk. Morgen vieren wij pakjesavond, maar dat kan best wachten tot dinsdag. Morgen wordt er alleen ook Sinterklaas op school gevierd. Alle kinderen mogen verkleed komen. Haar grootste hobby mag ze eindelijk buitenshuis uitoefenen en dan gooit er één of ander virusje roet in het eten. Het zou toch wel heel zuur zijn als mijn kleine hulppiet alles moet missen. Misschien, heel mischien gaat het over een paar uur wel beter. Spugen lucht doorgaans wel op. Ik werp een blik op het bleke snoetje naast me. Omringd door een paar handdoeken, die klaar liggen om vlekken op de bank te voorkomen, ligt ze daar. Uiteraard bijgestaan door een “altijd tot uw dienst” emmer.
Lees ook: #nochildalone SOS kinderdorpen campagne
Schuldig
En dan besef ik me dat iets eruit spugen niet altijd oplucht. Ze heeft geen kater of een blog. Mijn meisje is ziek. En ik probeer steeds in te schatten hoe ziek. Kan ik morgen gaan werken bijvoorbeeld? Ik voel me bij voorbaat al schuldig. Schuldig naar mijn collega’s toe. Omdat ik het misschien moet laten afweten. Schuldig naar het zieke schaapje toe. Omdat ik ervan baal dat ze niet lekker is. Omdat ik in plaats van lekker in mijn bed liggen, nu hier zit. Ondertussen vraagt ze weer om een beker water. En ook blieft ze eigenlijk wel een boterhammetje. Met pindakaas! Huiverig voor de eventuele gevolgen weigeren we haar deze vette hap. Liggen op de bank doet ze tegen de klok van 6 uur ook al niet meer. Er wordt over me heen gekronkeld, aan me geplukt en in mijn gezicht gehoest.
Lees ook: Een opvoedkundig verschil van mening aan tafel
Tot de orde van de dag
Ik zie nog net niet die kleine monsters van een baccillen overlopen. Als ze haar favoriete plek voor de tv inneemt en weer om een boterham zeurt, weet ik dat we weer over kunnen tot de orde van de dag. Met wallen, dat wel. Helaas blijkt even later dat ik te vroeg heb gejuichd en wordt de emmer er weer bij gepakt. En ik leg me erbij neer. En toen weer niet. Of toch wel. Ik gun haar deze leuke dag zo. Met de afspraak dat ze geen pepernoten mag eten stap ik, na heel wat gedub met mezelf, samen met hulppiet Mila toch op de fiets. Eigenwijs zijn zit in onze genen.
••Op mamaloublogt.nl maken we soms gebruik van affiliatelinks. Dit betekent dat als jij via die link een aankoop doet, wij daar een commissie voor ontvangen. Dit kost jou niets extra. Daarnaast word ik soms betaald of ontvang ik producten in ruil voor een artikel. Meer informatie vind je in mijn disclaimer. ••
