“Ik houd niet van mijn kind” Ik was geschokt toen ik dit vanmorgen las en nieuwsgierig als ik ben klikte ik op de link. Ik verwachtte eerlijk gezegd niet dat het daadwerkelijk zou gaan over een ouder die niet weet wat houden van je kind is. Maar daar ging het wel over, een moeder die opbiechtte niet van haar kind te houden.
Na het lezen van het artikel dwalen mijn gedachten af naar die moeder. Ik doe mijn stinkende best om haar niet te veroordelen. Ik denk aan hoe erg het voor haar moet zijn om dit verhaal, al is het anoniem, op te schrijven. Hoe confronterend vooral. Ik stel me zo voor dat zij dit nooit heeft uitgesproken naar iemand toe. En dan ineens is het daar; zwart op wit. Ik leef met haar mee, maar ik heb vooral medelijden met haar. Medelijden dat ze niet voelt wat ik voel voor mijn kinderen. Die overweldigende liefde waar je niet bij na hoeft te denken, maar die er gewoon is. Die zorgt dat de meest alledaagse dingen kleur krijgen.
Maar ook de liefde die er in moeilijke tijden is, zoals ik die de laatste tijd vaker meemaak. Ze noemen het ook wel de peuterpuberteit. Hoe je het ook noemt, het is regelrecht rot. Het is rot dat je het humeur van iemand kan verpesten door haar een beker te geven met een kleur die niet bij de kleur van haar bordje past. Het is rot dat je haar een spijkerbroek aan wil doen op een frisse dag en zij zo graag een dunne legging aan wilt.
Het is rot dat de kleren die ik net uitgezocht heb, mét legging, niet door de keuring komen, omdat ze vandaag een maillot aan wil. Het is rot dat deze kleren vervolgens langs mijn oren vliegen. Terwijl ik op bed zit en tot tien tel en daarna nog eens tot tien tel, valt mijn blik op de spiegel en ik zie mezelf zitten. Ik haat het om mezelf zo te zien. Ik voel me machteloos bijna. Maar mijn kind haten? Geen moment! Onwillekeurig moet ik wéér aan die andere moeder denken. Ik snap dat niet houden van niet gelijk is aan haten, maar hoe gaat zij om met dit soort situaties? Zorgt houden van iemand er namelijk niet voor dat je je best doet om niet je geduld te verliezen? Sleept houden van iemand je niet door dit soort situaties heen?
Even later als de peuter de kleren die ik heb uitgezocht alsnog aan heeft en ze te verstaan heeft gekregen dat dit soort gedrag niet door de beugel kan, is de rust weergekeerd. We gaan hierna samen op pad en ze is de rest van de dag weer haar vrolijke zelf. Onderweg, in het openbaar vervoer, vlijt ze zich tegen me aan en kletst honderduit. En ik geniet, van het moment, van haar en vooral van mijn liefde voor haar!
Het verhaal van de bewuste moeder lees je trouwens hier.
••Op mamaloublogt.nl maken we soms gebruik van affiliatelinks. Dit betekent dat als jij via die link een aankoop doet, wij daar een commissie voor ontvangen. Dit kost jou niets extra. Daarnaast word ik soms betaald of ontvang ik producten in ruil voor een artikel. Meer informatie vind je in mijn disclaimer. ••
