Een baby laten huilen vind ik wel een dingetje. Het druist tegen mijn gevoel in. Gelukkig is Bas over het algemeen een hele vrolijke baby. Als je maar naar hem wijst laat hij zijn heerlijke lach horen. Helaas is het steeds moeilijker om hem tevreden te houden. Hij wil graag bij me zijn, op de arm, aan de borst of in de doek. Het maakt hem niet uit, als hij er maar bij is. In de stoel er bij is soms niet dichtbij genoeg. Plakken aan mama is het fijnst. Ik geef hier voor zover mogelijk gewoon aan toe. Je snapt dat dat niet altijd kan. Los van dat ik daar gewoon niet altijd zin in heb. Maar ja, mijn baby laten huilen is ook zo wat.
Huilen
De afgelopen dagen komt het allemaal een beetje tot een hoogtepunt. Op het aankleedkussen is reden voor gehuil, in z’n bedje leggen omdat ik bijvoorbeeld moet douchen is reden voor gehuil, op het kleedje is ook niet altijd goed enzovoorts. Eigenlijk zodra ik hem neerleg. Gelukkig vind hij het soms ook fijn bij papa in z’n armen en samen dollen met grote zus zorgt ook vaak genoeg nog voor hilariteit. Maar zo niet de afgelopen dagen. Slapen is al helemaal een drama. Ik leg hem daarom maar slapend weg. Terwijl ik weet dat dat niet de juiste manier is.
Twijfels en frustraties
Al met al reden waarom ik vanmorgen serieus twijfelde aan mijn “baby vooral niet laten huilen” beleid. Ik was zo bang dat ik hem grondig aan het verpesten ben door toe te geven aan elke kik. Een paar dagen geleden was hij aan het slapen en ineens begon hij te huilen. Ik spoed me dan zo snel mogelijk naar zijn kamertje. Terwijl ik hem oppakte, merkte ik dat hij gewoon schrok. Wakker schrok zelfs volgens mij. Dat was al reden voor mij om nu als hij in zijn slaap huilt, heel even af te wachten of hij stopt. Dat even afwachten is hoogstens een minuutje. Het slaat nergens op. Maar ja mijn baby laten huilen doet me zeer. Zeer aan mijn hart, maar ook zeer aan mijn oren. Ik word er zenuwachtig van. Ik ben absoluut niet altijd oplossingsgericht, maar dit wil ik altijd zo graag oplossen. En als dat niet lukt, frustreert het me.
Baby laten huilen kan geen kwaad
Ik lees net mijn email en ik scroll door de nieuwsbrief van Babystuff en wat schetst mijn verbazing? Er is een onderzoek uitgevoerd onder twee testgroepen. De ene groep laat zijn baby zichzelf in slaap huilen en de andere groep schuift de naar bed gaan tijd op. Door vermoeidheid slapen beide baby’s nagenoeg in dezelfde tijd in. De uitkomst had ik totaal niet verwacht. Bij beide groepen baby’s was namelijk geen stresshormoon aanwezig. Hieruit wordt er geconcludeerd dat een baby laten huilen helemaal niet zo slecht is. Sterker nog, die groep baby’s slapen zelfs eerder in. Ik vraag me af hoe representatief een onderzoek is dat uitgevoerd is onder 43 testbaby’s, maar toch zette het mij aan het denken.
Niet meer dan dat. Het is niet dat ik het opeens weet of anders gaat doen. Ik heb geen conclusie. Of een mooi einde. Misschien heeft hij wel een sprongetje bedenk ik me nu. Ik heb geen idee. Wel moest ik het even van me afschrijven. Terwijl ik aan het ijsberen ben door de kamer met een baby op de arm die niets van slapen wilt weten.
Wat vind jij van dit onderzoek?
••Op mamaloublogt.nl maken we soms gebruik van affiliatelinks. Dit betekent dat als jij via die link een aankoop doet, wij daar een commissie voor ontvangen. Dit kost jou niets extra. Daarnaast word ik soms betaald of ontvang ik producten in ruil voor een artikel. Meer informatie vind je in mijn disclaimer. ••
Ik snap je heel goed. Volgens mij heeft een moederhart daar over het algemeen gewoon moeite mee. Ik vond het echt verschrikkelijk om mijn kind te laten huilen, maar wist dat je ook niet altijd kan blijven troosten. Ik koos een soort middenwegje. Fijn om te weten dat die keus niet verkeerd was.
Mag ik vragen wat jouw middenweg precies was? Misschien kan ik er ook iets van leren. 🙂
Ik kan het zelf ook niet hoor. Maar ik denk dat je mondje er niet slechter van word als het even moet wachten. Als Emily huilt is er vaak iets aan de hand, dus ik laat ze niet huilen
Dat is fijn zeg dat ze vaak alleen maar huilt als er iets is. Dan kun je er ook met een gerust hart aan toegeven. 🙂
Ik weet het niet. Ik denk je kind laten huilen soms wel kwaad kan, als het daardoor het gevoel krijgt dat het hulpeloos is. Je roept, en er komt niemand. Zo’n gevoel van hulpeloosheid lijkt me leiden tot onzekerheid.
Maar dat huilen zwaar stressvol is voor ouders, daar ben ik het wel mee eens!
Vreselijk lijkt me dat voor een baby. Daarom ga ik dus ook altijd meteen. Al begin ik, nu hij dus 8 maanden is, te twijfelen aan die aanpak.
Mijn moeder heeft ons altijd bij haar genomen als we huilden. Ze zegt zelf altijd: ‘Gevolg was dat jullie wisten dat ik er voor jullie was, waardoor jullie alleen maar huilden als er echt iets was.’
Zeker als een kindje niet kan praten, denk ik zelf dat het heel goed is te reageren op gehuil. Dat is de enige manier van communiceren. En waarom zouden we als ouders anders een ingebouwd mechanisme hebben, waardoor je slecht tegen een huilende baby kan? Ten minste, dat denk ik 🙂
Heeft me heel wat jaar gekost om vrede te hebben met het oppakken van onze kinderen tegen alle maatschappelijke normen in (want voelde me bijna een slechte moeder als ik dat deed en alsof ik ze enorm verwende), maar inmiddels lukt het. En denk dat de baby’s uit de test misschien al doodop waren; een beetje laten uithuilen omdat ze moe zijn, doe ik wel. Daar zal ongetwijfeld weinig stress bij komen kijken.
Kortom, lang verhaal haha! Maar je doet het hartstikke goed, dat is wat ik hiermee wil zeggen! Xx
Ik ben heel blij met je verhaal! Dank voor de moeite. Mooie zin van je moeder. Al gaat het hier niet echt op. Of ik moet me vergissen in dat aandacht nodig ook echt iets is. Dat kan natuurlijk ook. Dat ik het zie als dat er niets aan de hand is. Maar het wel degelijk hoort in het rijtje vieze luier, honger, pijn, te koud of te warm hebben.
Ik heb daar veel moeite mee om kinderen te laten huilen!
Same here! Lastig he?!
Ik heb ons zoontje als echte baby zeg maar niet laten huilen. Nu laat ik hem (bijna 1,5) wel eens huilen omdat het gewoon zeuren is dat hij niet wil slapen. Meestal slaapt hij met een paar minuten. Maar de eerste keer toen wij dit invoerden en hij wat langer huilde nog, zat ik zelf met de tranen in mijn ogen. Ik kan er heel slecht tegen.
Komt erg bekend voor. Bij de oudste hebben we dit, op aanraden van het consultatiebureau, ook geprobeerd toen ze iets ouder was. Ik ging op het balkon zitten. 🙁 Ik denk dat dat ook mijn angst is, dat ik weer in dezelfde “valkuilen” trap als bij de oudste. Wanneer ben je gestopt met toegeven?
Ik denk dat je naar je gevoel moet luisteren. Je weet waarschijnlijk zelf wel waarom je kind huilt. De ene keer met reden de andere keer zonder. Kijk als je hem laat huilen en er is echt iets aan de hand, vind ik het anders. Maar ik spring niet meteen meer op omdat mijn kind een kick geeft. Ook ’s nachts niet. Voorheen pakte ik haar op, legde ik haar aan. Maar na 10 maanden was ik dat beu. Ik deed hete en aantal nachten net en ze bleek gewoon zonder te kunnen. Blijkbaar had ik het haar aangeleerd.
Bovendien geloof ik dat onze overgrootouders met 8 kinderen en een aantal in de luiers ook niet meteen opsprongen zodra de baby begon te huilen. Ze hadden hun handen letterlijk te vol om de hele dag met de baby op de arm te lopen. En die generatie is ook wel aardig terecht gekomen.
Mijn gevoel zegt dat hij huilt om aandacht en niet omdat hij pijn, vieze luier of honger heeft. Daarom vind ik het ook zo lastig denk ik. Goed punt wb onze voorouders al denk ik dat met de jaren inzichten veranderen. Dank je wel voor je reactie!
Lastig he?! Ik heb bij mijn eerste twee dochters altijd gelijk actie ondernomen wanneer zij huilden, het waren moeilijke slapers en ik had ze heel veel vast. Toen ik de tweeling daarna kreeg kón ik simpelweg niet meer zo snel reageren. Zij slapen (slíepen eigenlijk, maar dat is een ander verhaal 🙂 behoorlijk goed en kunnen zich best goed zelf vermaken.
Misschien is dat natuurlijk toeval, en waarschijnlijk is een tweelingzus in de buurt ook al een hele troost, maar achteraf gezien had ik het bij nr 1 en 2 wel anders gedaan. Wat jij nu ook doet eigenlijk, wanneer je weet dat ze oké zijn (geen pijn geen honger etc) dan denk ik dat het niet verkeerd is als je even wacht en aankijkt of je kindje toch weer in slaap valt of zichzelf gaat kunnen vermaken oid.
Succes in ieder geval!