Vandaag in het nieuws: Een groep artsen en juristen pleiten voor de wettelijke mogelijkheid om een mama te dwingen een spoed keizersnede te ondergaan. Ik wist eerlijk waar niet dat de vrouw, een door de gynaecoloog geadviseerde keizersnede, kon weigeren. Bij Mila had ik helemaal niet het gevoel dat ik een keus had. Ik zal jullie het hele verhaal (voor nu dan 😉) besparen maar de ontsluiting vorderde niet. Na dagenlang weëen is besloten haar met spoed te gaan halen. Er was geen ruimte voor discussie hierover en dat wilde ik ook helemaal niet. Als de gynaecoloog zegt dat de baby het moeilijk heeft en ze daarom meteen de baby gaan halen, dan stem je gewoon in. Ik tenminste. Daar komt bij dat ik uitgeput was na 4 dagen weeën. Ik wilde verlost worden, letterlijk!
Lees ook: Baas in eigen kraambed; Ik wil geen bezoek meteen na de bevalling
Medische indicatie
Bij Bas had ik door de eerdere keizersnede een medische indicatie en moest ik in het ziekenhuis bevallen. Wél mocht ik zelf beslissen hoe ik dit wilde. Ik koos ervoor om het op de natuurlijke manier te proberen. Na één dag weeën werd echter wel duidelijk dat dit het wederom niet ging worden. Toen de ziekenhuisverloskundige mij vertelde dat ook deze baby het niet fijn meer had en de gynaecoloog adviseerde om hem te halen met een keizersnede, volgde ik weer braaf deze raad op. Wel had ik ergens het gevoel dat als ik aangedrongen had, ze mij nog een tijdje hadden gegund om het zelf te proberen. Waar het bij Mila een echte spoedkeizersnede is geweest, was dat bij Bas namelijk niet zo. Wel was er op dat moment plek in de operatiekamers waardoor het toch meteen ging gebeuren. Dus qua beleving kwam het overeen.
Lees ook: Ik heb drie kinderen gekregen, maar ik ben nog nooit bevallen
Geen keus
Mij is overigens al duidelijk gemaakt dat ik in de toekomst, bij een eventuele derde zwangerschap geen keuze meer hebt. Dan wordt het hoe dan ook een geplande keizersnede. Dit strookt dan niet met de berichtgeving zoals ik die vandaag heb gelezen. Ik vroeg mezelf eigenlijk meteen af wat de beweegredenen van de mama’s in kwestie zijn om een door de gynaecoloog geadviseerde keizersnede te weigeren. Is dat bijvoorbeeld uit geloofsovertuiging of toch een te sterke wil om het zelf te willen proberen? Maar ten koste van je baby en misschien ook jezelf? Dat vind ik nogal wat!
En de vader dan?
En waar blijft de wil van de papa in dit hele verhaal? Tijdens de zwangerschap, maar ook na de bevalling van Mila is ons duidelijk geworden dat mama’s een sterke positie hebben als het gaat om de erkenning van en het gezag over je baby. Maar bij de bevalling hebben de papa’s wettelijk gezien kennelijk ook (nog) niets in te brengen.
Ik ben erg benieuwd naar het staartje van dit verhaal.
Wat vind jij van dit nieuws van vandaag?
Foto: baby na keizersnede via Shutterstock
••Op mamaloublogt.nl maken we soms gebruik van affiliatelinks. Dit betekent dat als jij via die link een aankoop doet, wij daar een commissie voor ontvangen. Dit kost jou niets extra. Daarnaast word ik soms betaald of ontvang ik producten in ruil voor een artikel. Meer informatie vind je in mijn disclaimer. ••
